قیاس دو رهبر

قیاس دو رهبر

قیاس دو رهبر 

هر دو متولّد دهۀ 20 میلادی، حقوق خوانده، انقلابی و با تفنگ و گلوله آشنا. 

هر دو مبارز، زندان دیده و رو درروی قدرت جبّار کشور خویش. 

هردو میوۀ فتح و ظفر را چیده و شهد شیرین پیروزی را چشیدند. 

امّا پس از تکیه زدن به کرسی قدرت، هر دو یک راه را نرفتند و یک سرنوشت نیافتند. سخن از دو رهبر سياهپوست جنبش های آزادیبخش آفریقاست: 

رابرت موگابه و نلسون ماندلا.
نام موگابه اوّل آورده شد، چون حالا نامش در صدر اخبار جهان است. این روزها نظامیان به عمر حکومت 37 سالۀ او پایان دادند و به دنبال آن، موجی از جشن و شادمانی از رفتن رییس جمهور 93 ساله کشور را فراگرفته است.
شباهت های ماندلا و موگابه همان هایی است که بر شمرده شد، امّا تفاوت ها بیشتر است. ماندلا درک درستی از دنیا و آفریقا داشت. در الفاظ نماند. پوستۀ سخنان آتشین امّا بی خاصیت را شکافت و به واقعیّت رسید. در اوج قدرت و در حالی که می توانست یک دورۀ دیگر هم بر مسند ریاست جمهوری تکیه زند، با صندلی ریاست جمهوری خداحافظی کرد. امّا از آرمان ها و مردم، نه! . در قلب ها ماند و سلوک او ماندگار شد.
موگابه امّا، مسیر دیگری انتخاب کرد. با لفّاظی به جنگ فقر و عقب ماندگی در کشورش رفت. سیاست های به ظاهر انقلابی او سودی برای مردم بیچاره زیمبابوه نداشت. توسن تورّم، لگام گسیخت، و سر به بیابان "فقر بیشتر" گذاشت. دلار زیمبابوه شد کاغذهای رنگی کم ارزش. سرمایۀ سفیدها و تخصّص آن ها از کشور گریخت. آنچه می شد در یک فرآیند درست توزیع قدرت و ثروت میان سیاه و سفید تقسیم شود، در هیجان سیاست های به ظاهر مردمی سوخت و دود گردید. زیمبابوه از موگابه و نظامیانی که تا دیروز از او حمایت می کردند، جز شعار و شعار ندید. موگابۀ پیر در 89 سالگی، برای چندمين بار نامزد ریاست جمهوری شد. در انتخاباتی سؤال برانگيز و شبهه ناک که تقلّب بر سر آن سایه افکنده بود، پیروز شد، با خشونت معترضان را سرکوب کرد و بر سریر حکمرانی ماند. دیکتاتوری پایدار نیست، جولان دارد. حالا موگابه به پایان خط رسیده است، در سیاست، در زندگی.
درگذشت ماندلا را همگان تسلیت گفتند و بر فقدانش تأسّف خوردند. آیا برای مردن موگابه اشکی فرو خواهد ریخت؟ گمان بر این نیست...

علی پرورش