تو نیکی میکن و در دجله انداز

تو نیکی میکن و در دجله انداز

*تو نیکی میکن و در دجله انداز*
*که ایزد در بیابانت دهد باز*

بهار 1358 در اوایل پیروزی انقلاب، شیخ صادق خلخالی حکم اعدام دکتر شیخ الاسلام زاده وزیر بهداشت رژیم شاه را صادر کرد.
دکتر شجاع الدین شیخ الاسلام زاده متولد تبریز و متخصص ارتوپدی از آمریکا بود. بعد از باز گشت به ایران، به خاطر خدمات شایسته به نظام بهداشت کشور به وزارت منصوب گردید. وی پایه گذار پروتز اندامی، الزام تمام بیمارستان ها به دایر کردن بخش اورژانس، بیمه تامین اجتماعی با تعرفه 90 درصد تخفیف، واگذاری آمبولانس های مجهز به واحد های درمانی شهرها و حتی دهستان ها از ابتکارات وی در زمان تصدی گری وزارت بهداشت می باشد.
روزی نگهبان زندان اوین خبردار می شود که نامزدش در دهات حوالی تبریز دچار سانحه شده، اما به لطف آمبولانس مجهّز از مرگ حتمی نجات یافته است. وی متوجه می شود که به نوعی مدیون زندانی محکوم به اعدام یعنی دکتر شیخ الاسلام زاده می باشد. اتفاقا این زندانبان در جلسه ای خصوصی شنیده بود که تا سه روز دیگر خلخالی عزل خواهد شد و محمدی گیلانی به جای وی خواهد آمد. پس به دکتر می فهماند که تقاضای تجدید نظر کند.
خلاصه تقاضای دکتر توسط گیلانی قبول می شود و حکم اعدام به زندان ابد تبدیل می شود.
دکتر مسئول بهداری زندان اوین شده و آنجا را به مجهز ترین مرکز ارتوپدی ایران تبدیل می کند. روزی گیلانی و همسر و پسرش تصادف می کنند، پسر در دم می میرد، اما گیلانی و همسرش توسط جراح معروف زندان اوین نجات پیدا می کنند.
این بار گیلانی دستور عفو دکتر شیخ الاسلام را از امام خمینی می گیرد. دکتر آزاد می شود و منشاء خدمات دیگر همچون نمایندگی بیمارستان های خصوصی، ترجمه تعرفه پزشکی می شود و لقب پدر ارتوپدی ایران را می گیرد.
طنز تلخ آنجاست که دکتر قاضی زاده وزیر بهداشت فعلی، چشمان دکتر شیخ را عمل می کند با فاصله چهل سال تقدم خدمت وزارت بهداشت.
سر انجام در سال 1393 دکتر شیخ الاسلام زاده در سن 83 سالگی دار فانی را وداع می گوید.

کاشکی قیمت انفاس بدانندی خلق
تا دمی چند که ماندست غنیمت شمرند

گل بی خار میسر نشود در بستان
گل بی خار جهان مردم نیکو سیَرَند

سعدیا مرد نکونام نمیرد هرگز
مرده آن است که نامش به نکویی نبرند

جمعه بیست و چهارم شهریور ۱۳۹۶ |